Tussen de soep, de sommen en het zuchten...over huiswerk in een druk gezin.

Het is kwart voor zes. De soep staat te pruttelen, de jongste is nog naar de hobby en de oudste dochter roep vanuit de aanpalende bureau:

“Mama, ik snap dit niet!”

Ik zucht. Niet boos, niet echt. Gewoon moe. Ik droog mijn handen af, ga bij haar zitten en kijk naar het werkblad: breuken... Na een lange werkdag en een spits na schooltijd om op tijd op de hobby te zijn voel ik dat mijn hoofd vol is.

En haar hoofd is ook vol..

Zij kijkt naar mij en

ik naar haar, we willen allebei hetzelfde : dat het lukt. Maar ergens tussen haar zuchten en mijn vermoeidheid loopt het mis.

Zij zegt dat ze dom is. Ik zeg dat dat niet waar is, maar mijn stem klinkt strenger dan bedoeld. Zij gooit haar potlood neer en ik slik mijn frustratie weg.

Even is het stil. Alleen het geluid van kokende soep...

En dan denk ik: het gaat hier niet om breuken of spelling. Het gaat over leren omgaan met falen, met frustratie, met het gevoel “ik kan het niet” en dat is iets wat geen werkblad leert.

Ik schuif de papieren even opzij. We ademen samen. Ik vertel dat ik ook vaak iets niet meteen kan. Dat dat oké is, dat leren tijd vraagt, rust en soms ook een pauze.

Die avond maken we het huiswerk niet af, en dat is ok. Want wat ze wél leerde was dat fouten niet het einde zijn maar een begin.

Sindsdien probeer ik anders naar huiswerk te kijken. Niet als een verplicht nummer tussen soep en bedtijd maar als een kans om te zien hoe mijn kind leert en hoe ik kan helpen zonder over te nemen.

En ja, dat lukt niet elke dag, er zijn nog avonden vol zuchten en frustratie. Maar het verschil is: ik herken het nu sneller. En ik gun ons allebei wat zachtheid.

Want leren lukt pas echt als er ook ruimte is om het even niet te kunnen.