Zomervakantie

We zitten op dag zoveel van de zomervakantie , ergens halverwege augustus, en ik begin het al te horen aan hun stemmen: "Mamaaaa, ik verveel me! En daarop volgt meestal een dramatische "zucht". Niet van mij, maar van hen. Mijn oudste van tien en mijn jongste van zes hebben het punt bereikt waarop de magie van het uitslapen, picknicken in het park en knutselen in de tuin een beetje begint te slijten.

En ik snap het. Twee maanden thuis is heerlijk, maar zelfs met de beste bedoelingen en een Pinterestbord vol ideeën komt de verveling toch om de hoek loeren.

Maar hé, ik klaag niet (nog niet ). Ik ben nog steeds best blij, al is dat misschien omdat ik stiekem een beetje meegeniet van het feit dat ik ook mijn pyjama pas om 11u uitdoe. Quality time, noemen ze dat toch?

De ‘Wat doen we vandaag?’-fase

Elke ochtend begint nu met de grote vraag: "Wat gaan we vandaag doen?" En eerlijk: ik heb geen zin om élke dag een groots avontuur te plannen. Gelukkig zijn kinderen best tevreden met kleine dingen,

 als je het maar goed weet te verkopen. Gisteren hebben we "waterparadijs in de tuin" gespeeld. Dat was gewoon een emmer, wat bakjes, hun zwempak en mijn goedkeuring om alles nat te maken. Magisch.

Vandaag was het "restaurantje spelen". Ze maakten toastjes met komkommer en kaas en ik mocht komen "eten" aan een tafeltje met een servet op mijn schoot en een menukaart van gekleurd papier. De hele woonkamer zat onder de kruimels, maar ik kreeg een koffie in een poppenkopje. De glimlach op hun gezicht was onbetaalbaar.

Niet elke dag hoeft Instagramwaardig

Eerlijk? Er zijn ook dagen dat we gewoon allemaal in de zetel hangen met een film (of drie). Of dat de oudste een halve dag in haar kamer verdwijnt om liedjes te playbacken op haar tablet, terwijl de jongste drie keer op rij hetzelfde boek bij me komt brengen. En dat is oké.

Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat verveling niet het einde van de wereld is. Het is zelfs goed. Het is nodig voor de creativiteit, zeggen ze.

Nog drie weken... maar wie telt er?

We zijn over de helft. Nog een paar weken tot het schoolleven weer begint. En tussen de "ik verveel me!"-momenten door zijn er ook zoveel gouden stukjes. Een ijsje halen in pyjama, samen een boek lezen in de hangmat, midden op de dag een dansfeestje in de keuken.

Ik neem het erbij. Zelfs de eindeloze vragen, de half afgemaakte tekeningen overal en de stapels was (waar komen die trouwens vandaan??).

Dus ja... help, het is pas augustus...Maar tegelijk: gelukkig, het is nog augustus.

We doen gewoon nog even rustig verder. Met een beetje chaos, veel liefde, en een extra kop koffie voor mama.

PS: Aan alle andere ouders die nu in dezelfde fase zitten: je doet het goed. Echt. En als je ooit twijfelt... gooi gewoon wat water in de tuin. Dat doet wonderen.